Big Creek Slim (DK) Blues Banana Peel Ruiselede (12-09-2022) report: Marcel & photo credits: Marc Blues Photography info club: Panana Peel © Rootsville 2022

Heb nog slechte herinneringen aan mijn laatste bezoek aan de Banana Peel. Hoewel ter plaatse, de gig toch niet kunnen zien wegens autopech gedomme en ik had blijkbaar wat gemist. Tijd om de zaken recht te zetten. Nog steeds geen wagen maar dankzij twee fijne zielen (waarvoor dank Henk en Vicky) had ik toch een lift gekregen richting het verre West-Vlaanderen en was ik er als de kippen bij voor dit nieuwe optreden. Collega Freddy die ze aan het werk had gezien in Hasselt vorige donderdag, was vol lof over deze Vikingen en ik was dus bijzonder benieuwd naar hun prestatie.

Deze “Vikingen” zoals ik ze pleeg te noemen dat zijn Big Creek Slim en zijn band. Big Creek Slim is de afgelopen jaren een Europese blues sensatie geworden. Door op blues festivals en in clubs te spelen in Noord-Europa & Scandinavië, worden meer en meer mensen gebiologeerd door zijn unieke en grote blues stem. In zijn stem hoor je echo's van de grootste blues artiesten aller tijden, zoals Muddy Waters, Howling Wolf en John Lee Hooker. Zijn gitaarspel past perfect bij zijn stem en hij elektrificeert rauwe en hypnotiserende country blue sritmes en brengt ze naar de juke-joints van grote stedelijke gemeenschappen. De man, geboren als Marc Rune in Ikkast, in Midden Denemarken, wordt bijgestaan door Peter Nande (harmonica), Jaska Prepula (bas) en Mikko Peltola (drums).

De joint is niet uitverkocht vandaag maar zit toch heel goed vol, wat de temperaturen binnen doet stijgen naar tropische waarden. Gelukkig stond het bier koud om te kunnen genieten, van wat op het einde van de avond, een schitterend optreden zou blijken te zijn.

Geen kist vol pedalen, maar gewoon ingeplugd in zijn versteker en meer moest dat niet zijn, en dat kregen we meteen te horen met ‘We Gotta Rock Tonight’ van Lightnin Slim en ‘Alcohol Blues’ van JB Hutto. Bij deze was de toon gezet voor de rest van de avond, een goede portie “old skool” blues zoals we die graag hebben.

Het hele gamma passeerde de revue. Slim spreidde zijn talenten ten toon als fingerpickin’ specialist, terwijl de ritmesectie de boel strak bijeen hield. Ondertussen blies Peter Nande zich de longen uit het lijf op de Mississippi saxofoon, man wat kan die blazen. Het viertal vond elkaar zonder enig probleem en trakteerden ons op een fijne versie van John Lee’s ‘This Is Hip’ en ‘Crosscut Saw’ van de grote Albert King. Na al dat geweld mocht het iets trager met ‘The Moon Is Rising’ van Robert Nighthawk. En dan trok Slim terug het ritme de hoogte in en dat deed hij met eentje van Bo Diddley, ‘Dearest Darling’, waarna hij de eerste set afsloot met ‘Well I Done Get Over It’ van Guitar Slim. Amai, wat was me dat allemaal.

Tijd om buiten een luchtje te scheppen en wat te bekomen van al het moois dat we al gehoord hadden. Nog maar deel één en Slim en zijn band hadden ons al serieus ingepakt mijn gedacht. Een levende kruising tussen Muddy Waters en Howlin’ Wolf. De hele avond zouden wij ons wanen in één of andere juke joint in Southside Chicago met af en toe een trip “south” richting Mississippi.

Deel 2 werd solo aangevangen, strak plan, want bij deze kwam Slim’s gitaar spel en diepe stem nog beter tot uiting. Hij deed dat met het pikante ‘Squeeze My Lemon’ en ‘Baby Please Don’t Go’. De rest van de band kwam hem dan terug vervoegen en in al zijn euforie kakte één van de snaren. Geen nood, effe een andere gitaar ter hand nemen en verder doen met een pittig instrumentaaltje. Geen vuiltje aan de lucht.

Tijd voor een slow blueske, lekker lang uitgesponnen en met het nodige verhaal, ‘Paranoia Blues’. ‘Hey Mama Blues’ en het gekende en lang uitgesponnen ‘Catfish Blues’ , vermoedelijk van de hand van Robert Petway, brachten ons naar het einde van dit optreden. Bij deze werd dan ook de band voorgesteld aan het publiek en mocht iederen zijn kleine solo aan de man brengen. Het einde was dit echter niet want naar goede traditie mocht Slim er nog eentje bij doen, “voor the road” gelijk ze zeggen en dan viel het doek over dit schitterend optreden.

Slim en zijn drie acolieten, wisten iedereen zonder enige moeite in te pakken. Zijn stijl van gitaar spelen en zijn naar Howlin Wolf neigende stem gaven ons niet het gevoel dat wij hier te maken hadden met een Deen, maar eerder met een zwarte blues man in de VS. Big Creek Slim is een blanke blues man met een blues ziel zo zwart als steenkool, that’s for sure !

Marcel